Íslenskt Já Takk?

Hver man ekki eftir átaki íslenskra framleiðenda um að velja íslenskt.  Verslanir og aðrir út athafnaheiminu hvöttuneytendur til að taka íslenska framleiðslu framyfir erlendar vörur og efla þannig íslenska framleiðslu.  Margir hlýddu og greidd meiri penging fyrir innlenda framleiðslu.

Nú er öldin önnur og á Íslandi hefur orðið til stétt auðmanna.  Auðmenn sem eru rosalega ríkir.  Það hefur líka á mjög stuttum tíma myndast ákveðið trend á meðal þessara auðmanna að sýna auð sinn í verki.  Á þessi sýning sér yfirleitt stað í kringum eitthvað hátíðlegt eins og afmæli et zetra.   Á þessum hátíðum stíga svo á stokk frægir listamenn og er ekki laust við að komin sé í gang keppni um að ná þeim frægasta til að koma fram í sínu partýi, sé auðmennina svo fyrir mér hittast á árlegum fundi íslenskra auðmanna, annað hvort í London eða New York og metast hver hafi fengið stærsta bitann á síðasta ársfjórðungi.

En ég hef áhyggjur fyrir hönd íslenskra listamanna.  Auðmennirnir sem eru nefnilega aldrei að kaupa íslneska list.  Ekki einu sinni Bjork eða Sigurros.  Nei þeir kaupa Elton John, Djuran Djuran, 50 cent o.fl úr tónlistarheiminum, Simone Cowell úr raunveruleikasjónvarpsheiminum og leikarana út Little Britten úr leiklistarheiminum.  Hvað varð um það að velja íslenkst?  Fyrir utan það að á þessum markaði er íslensk framleiðsla ódýrari en sú erlenda svo ekki sé talað um hversu stór hluti þessara listamanna eru uppgjafarlistamenn.  Svona eins og ef Muhamed Al Fayed myndi fá Kalla Bjarna til að spila í sínu afmæli fyrir 150.000 pund?  Sé það ekki gerast.  Íslenski auðmenn virðast því ekki vera svo klárir í kollinum eftir allt.

Kv. Hannibal